Ik wil gewoon even huilen. Ook al gaat het nu allemaal best goed met jou, soms ben ik het even allemaal zat en wil ik zo graag even de ogen uit m’n hoofd janken. Nee, je hebt gelijk ook, kan ik beter niet doen, dan krijg ik hoofdpijn.
Al een jaar zitten we in een trein. We zitten er niet uit vrije wil in. Sterker nog: we zijn niet eens vrijwillig ingestapt. Maar welke keus hadden we?
Soms komt al het verdriet van afgelopen jaar naar boven en moet ik moeite doen om niet volledig te gaan flippen. Ik wil dat het gewoon allemaal niet gebeurd was. Het moment dat ik jou voor het eerst zag, door het schermpje van het operatiekleed heen, was het moment dat mijn moederhart eigenlijk al voor het eerst brak. Want je huilde niet en ik moest je overgeven in de handen van de artsen. Eigenlijk was dat het eerste moment dat mijn moederhart brak.
Nee dat is niet waar, mijn moederhart brak eigenlijk al voor het eerst toen de beslissing gemaakt werd dat jij met een keizersnee gehaald moest worden. Dat betekende dat je uit mijn buik geplukt zou worden zonder dat ik je daarna veilig in m’n armen kon nemen. Je zou in handen van vreemden zijn, die jij helemaal niet kende. Zomaar uit je veilige plekje in mijn buik gerukt en ik was er daarna niet om je op te vangen, om je te laten voelen dat ik je mama ben en dat het goed zou komen. Dat was de eerste keer dat mijn moederhart brak. Ik beloofde je in gedachten dat ik daarna zoveel met je zou knuffelen, we zouden alle schade in gaan halen, niet wetende dat ik je amper langer dan 10 minuten vast zou kunnen houden door de pijnlijke buikwond. Niet wetende dat ik je na anderhalve week al ‘s nachts ‘uit logeren’ moest laten gaan voor anderhalve week. En dat er dan ook niet eens iemand was die je uit bed zou halen en je zou knuffelen als je ‘s nachts verdrietig was.
Vanaf de dag dat jij geboren bent is mijn moederhart iedere dag gebroken. Soms pas als jij lekker lag te slapen en ik voordat ik ging slapen nog even naar je keek. Een hele dag sterk geweest en toch brak ook deze dag weer m’n moederhart. O kindje, je hebt geen idee wat voor verdriet je allemaal nog te wachten staat en ik kan het allemaal niet voorkomen.
Ik zou zo graag willen dat ik boos op je kon worden, omdat je met je tanden heel je ledikant kaal had gebeten. Dat ik zou zuchten als je alweer ‘s nachts een fles wilt. Ik wilde dat ik een hele dag achter je aan zou moeten rennen om te voorkomen dat je je vingertjes in de stopcontacten steekt of dat je je hoofd tegen de tafel stoot. Ik zou willen dat je je haar kon volsmeren met je fruithapje. Dat je boos zou worden, omdat je koekje op is en je geen nieuwe krijgt. Of dat je blokken door de hele kamer heen smijt en je 100 keer op je loopfiets wil en er elke keer na 2 seconden ook weer vanaf wil.
Niets van dat. In plaats van al dit alles, kun jij jezelf niet verplaatsen, je kunt niet eens een speeltje pakken. Je kunt niet je armpje uitstrekken om mijn haar te grijpen als ik boven je hang. Je kunt niet eens je hoofdje zelf optillen.
In plaats daar van sta ik iedere keer nog flessen te maken die ik aan de voedingspomp hang, ik kan je nooit zelf de fles geven of een fruithapje geven.
In plaats daar van moet ik je ‘s nachts op je andere zij leggen, omdat het je zelf niet lukt om te draaien, om überhaupt te bewegen.
In plaats daarvan sta ik achter het raam met tranen in m’n ogen te kijken naar moeders met hun kinderen op de fiets, buitenspelende kinderen, voetballende jongetjes. En dan besef ik zo goed dat jij dat allemaal niet zal kunnen. En dat doet zo ongelofelijk veel zeer.
En ik weet dat ik niet teveel moet stilstaan bij alles wat je niet kunt. Ik zie het meestal ook niet, omdat ik je prachtig vind zoals je bent en trots bent op alles wat je al wel bereikt hebt. Maar soms zie ik het ook wel en doet het even heel veel zeer dat dit alles niet voor jou is weggelegd, dat wij altijd zullen moeten strijden voor je ontwikkeling en dat niets gewoon vanzelf gaat. We zien je proberen en zien ook elke keer dat het niet lukt. Als je je armpjes uit wilt steken naar een speeltje boven je hoofd, kom je nooit ver genoeg. Hoe graag jij het zelf ook zou willen, je lijfje werkt je tegen.
Andere moeders maken zich druk om hun kindje van anderhalf wat nog niet loopt of niet wil eten. Soms zou ik tegen alle moeders met gezonde kindjes willen schreeuwen: wat zeik je nou?! Mijn kind zal waarschijnlijk überhaupt nooit gaan lopen, zal misschien zelfs nooit zelf kunnen zitten. Nee, mijn kind wordt waarschijnlijk niet eens 10 jaar oud! Of misschien wordt hij geen eens 2. Wie zal het zeggen?
Gelukkig kan ik ook heel goed relativeren. Als ik denk aan alle ouders die hun kind verloren zijn door verdrinking of andere rampen waarbij kinderen plotseling uit het leven gerukt worden. Of aan ouders die hun kind zelfs bij de geboorte al direct terug moesten geven aan onze Schepper.
Wij weten dat jij nooit zo zal zijn als een ‘gezond’ kindje, wij weten dat jij, als er geen wonder gebeurt, niet oud zal worden. Wij geven je elke dag altijd dat extra beetje liefde, omdat we dit allemaal weten. En ik zie het ook als een voorrecht. Jij weet dat we zielsveel van je houden. Je weet dat wij altijd bij je zijn en er ook altijd voor je willen zijn.
Je lacht naar niemand zo blij, zoals je naar ons lacht. Je kletst tegen niemand zo gezellig, zoals je tegen ons kletst. Je begrijpt niemand zo goed, zoals je ons begrijpt. Je houdt van niemand zo veel, zoals je van ons houdt. En dat, allerliefste jongen, is het belangrijkste. Wij zijn jouw basis en je bent blij met ons, dat laat je iedere dag zo merken. En wij zijn zó blij met jou.
Maar ondanks de positiviteit die jij dag in dag uit uitstraalt, blijft het verdriet diep in mijn hart toch altijd zitten. En soms laait het even in alle hevigheid op, maar gelukkig zakt het ook altijd wel weer. Jij hebt er niks aan als ik de hele dag met tranen in m’n ogen loop, jij hebt er niks aan als ik bij de pakken neer ga zitten. En daarom, lieve Jona, pak ik mezelf altijd weer bij elkaar en houd ik mezelf voor dat ik dit kan. Ik ben een goede moeder voor jou en ik weet dat ik dat altijd zal blijven. Ik wil je helpen om je te leren ontwikkelen, om dat ene speeltje wat je zo graag pakken wilt maar nét niet kunt grijpen, om dat dicht bij je te brengen, zodat je het wel pakken kunt. Ik wil je helpen, ik wil je blij zien en voor mijn gevoel kun je dat niet volledig zijn met alles wat je niet kunt. Maar jij, jij neemt gewoon genoegen met je muziekmobiel in de box, waar je heerlijk naar kraaien en keten kunt. Het zal jou een worst wezen dat je niet op een loopfiets zitten kunt of je vingers niet in het stopcontact steken kunt. Het zal jou een worst wezen dat je je hoofd niet tegen de tafel kunt stoten en dat je geen geprakte banaan in je haar kunt smeren.
Jij geniet van alles wat je wel kunt en van alles wat wij met je doen. En dat, lieve Jona, is waar je piekerende moeke nog wat van kan leren.
Blijf maar zoals je bent, tevreden met wat je kunt en verwonderd over alles wat je leert. ✨
Reactie plaatsen
Reacties
Wat heb je dit weer mooi omschreven. Wat een kleine Held die Jona en wat mag hij blij zijn met een moeder zoals jij.
Wat prachtig beschreven zeg!! Wat mag Jona trots zijn op zulke ouders zoals jij, en soms is het goed om eens goed te huilen, om eens heel boos te zijn. Dat betekend dat je een mens bent.. En dat je gevoel heb wat je mag tonen om daarna weer een goeie, lieve moeder te zijn voor jullie super kindje Jona!!!
Bij het lezen van dit verhaal is ook mijn moederhart gebroken. Om jullie Mathilde en Sebastian. Omdat ik zie hoe zwaar het is voor jullie. Maar weet dat Jona een kindje is waar veel voor gebeden wordt. En ook voor kracht voor jullie om voor Jona te zorgen.
Voor jullie kan/is dit moeilijk zijn dat Jona niet alles kan maar voor ons is/ moet dit een teken van dankbaarheid zijn!