Hoe gaan wij het doen als de baby er is?

Bij de bevalling van Jona had ik nauwelijks een bevalplan gemaakt. Ik had vertrouwen in mijn lichaam en mijn ervaring in mijn werk was dat er bij een bevalling weinig te regisseren valt, dus leek het me niet nodig een heel plan te schrijven.

Sectio caesarea, het dure woord voor ‘de keizersnee’. De manier van verlossen die wordt gebruikt als het op de natuurlijke manier niet lukt of niet veilig is voor het kindje.

Wat is er gebeurd? 

Eindelijk heb ik de moed gevonden om te schrijven over dit traject. Jona is negen weken geleden geopereerd en heeft de PEG-sonde gekregen. Ik had zo gehoopt op een goed verloop hiervan en een rustige tijd. Maar niets van dat was het geval. Liever denk ik er ook niet meer aan terug, want het heeft ons alledrie pijn gedaan. Jona het meest, maar wij konden zijn lijden na een aantal dagen ook echt niet meer aanzien. Het was een emotionele en lichamelijke uitputtingsslag en was dat het waard? Ik neem jullie mee in het traject, wat driekwart jaar geduurd heeft.

Positief blijven en een paar maanden op een bank zitten. Dat is het beste advies wat ik iedereen kan geven. Ook ik vind het niet meevallen hoor, nee, zeker niet. Ik ben gestopt met nieuwssites checken en vraag in plaats daarvan Sebas één keer per dag hoe het er voor staat in Nederland.

Niemand heeft gezegd dat het krijgen van een kindje makkelijk zou zijn. Maar dit hadden we natuurlijk allemaal niet aan zien komen. En het ergste is nog: het is meestal niet eens Jona zelf die het leven zwaar maakt, maar het gedoe er omheen. 

Dat waren de eerste drie weken met Jona. We hadden genoeg meegemaakt. Of eigen te veel. Tijd om hier van te bekomen was er niet, sterker nog: we zouden nog voor veel hetere vuren komen te staan. We kwamen thuis met de gedachte dat Jona ernstig slechthorend was. Dat was alles. Jona had geen epilepsie, geen hersenafwijkingen of zichtbare beperking. Het viel allemaal nog wel 'mee'. Jona was voor ons een gewone baby, die een slechte start had. Meer niet. Wisten wij veel wat er nog komen ging.

Deel III van het dagboek.

Deel II van het dagboek.

Trauma therapie. Dat is waar ik binnenkort aan ga beginnen. Waarom? Nou, ik hoop hiermee de gebeurtenissen van de ziekenhuisperiode te kunnen neutraliseren, in plaats van dat ik nog steeds boos, verdrietig en wantrouwend word als ik er aan terug denk.

In de zwangerschap droomde ik over hoe de toekomst zou worden met onze zoon. Prachtige dromen.

Op een dag, toen jij er nog niet was, dacht ik dat ik gelukkig was. Ik genoot van de mensen om mij heen, mijn werk, vakanties en meer.

Mijn gedachten gaan iedere keer terug naar een jaar geleden. Het lijkt zo ver weg in mijn geheugen, maar misschien doe ik dat bewust. Misschien heb ik het bewust ver weg gestopt om er maar niet te veel aan te denken.

Emoties. Soms voel ik zo veel tegelijkertijd, dat ik soms niet weet of ik maar gewoon moet lachen, huilen of toch nijdig worden.

‘Hoe gaat het met jullie samen?’

Het onderwerp kinderwens is een beladen onderwerp. De één krijgt een stel gezonde koters en de ander krijgt met pijn en moeite één kindje. En sommige stellen helemaal niet.

Zoals de meeste van jullie wel weten heeft Jona anderhalve week in het ziekenhuis gelegen vanwege voedingsproblemen. In deze blog wil ik schrijven over alles wat er gebeurd is. Een korte versie van het verhaal is er niet, dus wees voorbereid op veel tekst.

Vanuit m’n auto bespied ik de parkeerplaats al. Zie ik bekenden? Nee? Oké, go. Winkelwagentje, boodschappenlijstje, zelfscanner. Eenmaal in de winkel zie ik al gauw de eerste bekende lopen. Oké dit pad in, dan ziet ze me niet.

Ik wil gewoon even huilen. Ook al gaat het nu allemaal best goed met jou, soms ben ik het even allemaal zat en wil ik zo graag even de ogen uit m’n hoofd janken. Nee, je hebt gelijk ook, kan ik beter niet doen, dan krijg ik hoofdpijn.

We maken best wat mee. Buiten het feit dat ik al niet voor m’n lol naar het ziekenhuis ga, worden deze bezoekjes soms ook nog eens extra zuur gemaakt door mensen die het nodig vonden om de ziekenhuisbezoekjes nog minder aangenaam te maken. Zie hier: een heuse top 3.

In het verleden kreeg ik heel vaak de vraag hoe een dag voor ons er nou uit ziet. Goeie vraag. Geen idee wat ik nou de hele dag deed. Totdat ik het eens op ging schrijven. Ik kwam er achter dat ik meer doe dan ik in eerste instantie dacht. 

Op de vorige blog heb ik onwijs lieve reacties gekregen! Het was voor mij een heftige om te schrijven. Meermaals heb ik met tranen in m’n ogen gezeten of gewoon echt een potje ordinair zitten grienen. Maarja, wat wil je ook. Het was me het jaartje wel. En nu, nu hebben we ‘rust’. Maar ook dat blijft hard werken.

Pas schreef ik een blog over hoe het allemaal begon. Hoe we in die medische molen terecht kwamen. Op 17 mei kwamen we, na drie lange weken ziekenhuis, thuis. Maar hoe ging het toen verder?

Zoals jullie weten is onze Jona een zorgenkindje. Maar wat heeft hij nou eigenlijk en wat maakt hem anders dan andere kindjes?