Bevalplan

Bij de bevalling van Jona had ik nauwelijks een bevalplan gemaakt. Ik had vertrouwen in mijn lichaam en mijn ervaring in mijn werk was dat er bij een bevalling weinig te regisseren valt, dus leek het me niet nodig een heel plan te schrijven.

En daarbij: wat moet je verwachten als het de eerste keer is? Dan kan ik ervaring hebben vanuit mijn werk, maar ik had werkelijk geen idee wat ik verwachten kon. Hoe voelen weeën? Wat vind ik fijn tijdens het opvangen van de weeën?

Dat zijn van die dingen die je pas ontdekt als het zo ver is.

Ik heb het over me heen laten komen. Ik was niet panisch, ik zou het wel gaan zien.

Nu weet ik dat het wél zinvol is om een bevalplan te maken, gebaseerd op de vorige ervaring. Maar ik denk ook dat het goed is dat ik bij de bevalling van Jona weinig in mijn hoofd gehaald had van te voren.

Pas als je ervaring hebt kun je er in mijn optiek echt iets van zeggen. Nu weet ik wat ik wel en niet fijn vind.

De bevalling van Jona eindigde in een sectio. De ontsluiting stagneerde bij 4 centimeter en met het gegeven dat ik al bijna 72 uur gebroken vliezen had, 41 weken+4 dagen liep en Jona het wat minder naar z’n zin begon te krijgen in mijn buik, werd besloten dat het een sectio werd.

Geen spoed, geen paniek. Ik werd klaargemaakt voor de OK en om 21.59 zag Jona daar het levenslicht.

De sectio is voor mij een traumatische ervaring geweest en daarom ga ik dit keer weer proberen natuurlijk te bevallen, in plaats dat ik voor een geplande sectio ga.

Ik beval in ieder geval in het ziekenhuis, omdat ik een sectio in anamnese heb en het afgeraden wordt om dan nog thuis te bevallen. Er bestaat een kans dat het litteken scheurt, doordat dit door de weeën onder druk komt te staan en de gevolgen daarvan zijn niet te overzien in een thuissituatie.

Daarbij denk ik dat het mij toch wel meer rust geeft dat ik in het ziekenhuis ben, hoe gaaf ik thuis bevallen ook zou vinden, maar met mijn voorgeschiedenis ben ik denk ik beter af in het ziekenhuis.

Allereerst heb ik in mijn bevalplan opgeschreven dat ik graag wat meer controle wil. Bij de bevalling van Jona werd ik uiteindelijk ingeleid en weet ik dat we uren alleen op die kamer zijn geweest.

Dit keer wil ik meer controle, begeleiding en evaluatie tijdens de weeën en niet na iedere controle weer 2 of 3 uur alleen gelaten worden.

Ik weet dat dit op zich heel normaal is, dit gebeurd in de thuissituatie ook. Dan is er ook geen verloskundige die bij 2 centimeter ontsluiting uren aan je bed komt zitten.

Maar mijn situatie is nu anders, de vorige ervaring is heftig geweest en alles wat we de afgelopen tijd meegemaakt hebben ook, dus voor nu lijkt het me prettig om regelmatig even iemand te zien.

En daarbij wil ik niet net als toen uren weeën hebben die uiteindelijk niets gedaan hebben voor de ontsluiting, dan wil ik eerder een ruggenprik of sectio.

Natuurlijk wil ik liever geen sectio, maar ik wil wel voortgang zien en als dat niet zo is en de ontsluiting stagneert, is de kans toch groot dat het een sectio wordt.

Tijdens de bevalling van Jona werd het steeds nog aangekeken, dat was toen ook wel de juiste keuze, maar nu we weten hoe het toen afgelopen is ga ik niet nog uren weeën hebben voor niets en uiteindelijk alsnog eindigen op de OK.

Dat als eerste dus.

Ook heb ik in het plan opgenomen dat ik liever geen knip wil. Natuurlijk: bij noodzaak knippen ze de hele boel maar open, maar in principe kun je beter een beetje uitscheuren dan dat je een knip krijgt. Genezingsproces is bij scheuren veel beter dan bij knippen.

Daarbij las ik laatst in een onderzoeksartikel dat er te vaak onnodig geknipt wordt, dus toch even vermeld in het bevalplan.

Katheteriseren ben ik heel bang voor vanwege een vervelende ervaring daarmee. In het bevalplan staat dat ik niet gekatheteriseerd wil worden, tenzij noodzakelijk én na het mij vermeldt te hebben.

Bij bevallingen waar ik bij geassisteerd heb, werd er soms nog wel eens ‘even snel’ gekatheteriseerd door de verloskundige.

Dat hoeven ze bij mij echt niet te proberen, want ik haal echt uit.

Toen ik een week na de bevalling van Jona wondinfectie had, zijn ze een hele nacht bezig geweest met me. Infuus prikken, wond open maken en ik heb geen idee wat allemaal. Het was in ieder geval niet prettig en duurde allemaal heel erg lang. Op het laatst wilden ze nog urine afnemen. Ik was de moeilijkste niet, geef maar een potje, komt goed.

Maar nee, ze wilden het afnemen door middel van katheterisatie.

Na dubbelslaande naalden onder m’n huid, slangen in m’n buik en weet ik veel wat allemaal meer, was dít het moment dat ik moest huilen.

Ik ben geen watje, maar wel bang voor katheteriseren, dus ze mochten een hele hoop doen, maar dat niet.

Toch wel fijn om even te vermelden, voordat de verloskundige denkt ‘even snel’ te katheteriseren en vervolgens een goeie bloedneus te pakken heeft.

In het geval dat een natuurlijke bevalling lukt, zou ik heel graag de baby zelf aan willen pakken. Dat lijkt me heel mooi.

En daarna wil ik deze keer echt een uur ongestoord huid-op-huid contact.

Jona kreeg ik pas anderhalf uur na de geboorte bij me, dat vind ik nog steeds erg. Het had anders gekund, want nadat ze hem even hielpen met ademhalen had hij prima naar mij toe gekund. Maar ze vonden hem ziek en wilden direct infuus prikken. Dat lukte niet en uiteindelijk mocht hij toch eerst bij mij liggen, maar toen hadden ze hem al diverse keren geprobeerd te prikken.

Ja, ik kan nog steeds huilen als ik daar aan denk. Hij had bij mij moeten zijn en ze hadden nooit zo maar eerst zo veel narigheid mogen doen voordat hij bij mij gelegen had.

Ik merk zelfs dat als ik dit schrijf mijn hartslag stijgt. Het maakt me nog steeds boos.

Dit keer wil ik het kind bij me, al vind ik het alsnog verschrikkelijk dat Jona dat niet heeft gekund.

Ook wil ik in het geval van een natuurlijke bevalling de navelstreng uit laten kloppen.

Er zit altijd nog bloed in de placenta en navelstreng en hij direct afnavelen na de geboorte loopt de baby dat mis, terwijl het heel nuttig is als hij dat nog krijgt. Ook komt er nog zuurstof door de navelstreng, dit is fijn voor de baby om geleidelijk te kunnen wennen aan het ademhalen.

Ik heb me er wat over ingelezen en mij lijkt het heel waardevol voor de baby, aangezien er veel voordelen zijn. Allemaal te vinden op internet, dus ik ga ze hier niet allemaal noemen.

En dan iets heel simpels. Ik wil de placenta graag zien. Toen Jona geboren is, is de placenta weggegooid voordat ik ‘m gezien had. Sebas heeft het wel gezien, maar ik niet. En dat wil ik deze keer wel graag zien.

Dus ook dit staat genoemd in het bevalplan, mocht er weer net zo’n situatie ontstaan na de bevalling dat personeel heel druk is met zowel mij als de baby, dan hoop ik dat ze toch even er aan denken om dit aan mij te laten zien voordat het weggegooid wordt.

Toch bijzonder, het huisje zien waar de baby 9 maanden in gewoon heeft in mijn buik.

En dan:

Scenario sectio.

Want dat is eigenlijk waar ik in mijn hoofd een soort van uit ga en gezien de kans er gewoon is, is het praktisch om ook voor dat scenario een plan bedacht te hebben.

Allereerst wil ik niet meer ingebouwd worden door blauw doek. Dat is namelijk onderdeel van de nare ervaring van de vorige keer.

Ik lag achter blauw doek en nadat Jona geboren was lag ik daar alleen aan die kant van het doek en voelde ik me steeds benauwder door de te hoog gezette ruggenprik.

Dat is heel angstig geweest en het beeld van blauw doek is blijven hangen.

Wat ik graag zou willen is geen blauw doek en een soort open verbinding tussen mijn gezicht en mijn buik.

Ook wil ik zodra het kindje geboren is dat hij zo snel mogelijk bij mij komt en huid-op-huid kan liggen.

Is dit om welke reden dan ook niet mogelijk, dan wil ik dat hij bij Sebas komt te liggen.

Wat ik in ieder geval niet meer wil, is dat er eerst van alles gebeurd, zoals infuus prikken, voordat hij bij een van ons gelegen heeft.

Überhaupt wil ik dit keer meer overleg in wat ze gaan doen. Ik besef dat ze destijds bij Jona gedaan hebben wat zij dachten dat goed was.

Alleen heb ik er geen fijne herinneringen aan en hadden ze het in mijn ogen anders moeten doen.

Bij Jona lag ik toen achter blauw doek en zag ik niet wat er allemaal gebeurde met hem. Ik heb de foto’s wel terug gezien, maar het lijkt me voor deze keer belangrijk dat ik daadwerkelijk zien kan wat er gebeurd met het kindje en daarom wil ik dat ze dat alles in mijn gezichtsveld doen.

En ik wil dat er iemand is die naast me zit. Voordat Jona geboren was zat Sebas naast me en nog iemand, maar toen hij geboren was is Sebas bij Jona gebleven en lag ik daar alleen.

Het schijnt dat de anesthesist naast me moet hebben gestaan, maar ik kan het me niet meer heugen.

Misschien heb ik het verdrongen, omdat ze ver van aardig was, maar in ieder geval heb ik niets aan haar gehad en heb ik me niet gerustgesteld gevoeld door haar aanwezigheid. Sterker nog: ze was waarschijnlijk lucht voor me aangezien ik haar niet meer naast me kan herinneren.

In mijn bevalplan staat:

'Ik wil dat er iemand naast me zit en contact met me houd. Geen anesthesiemedewerker, tenzij het een aardige is, maar het moet iemand zijn waar ik me bij op het gemak voel.'

Zo, die bitch van de vorige keer zal het dus in ieder geval niet zijn, daar zal ik hoogstpersoonlijk een stokje voor steken 😈

Dit is wat er allemaal in mijn bevalplan opgenomen is.

Ik vind het nogal wat, een hele opsomming van wat ik wel en niet wil. Normaal ben ik niet zo heel veeleisend, maar in dit geval wel.

Ik weet dat iedereen gaat voor een positieve ervaring dit keer en daar hun best voor gaan doen, voor mij.

Ze kennen ons en ons verhaal en ik hoop dat iedereen in ziet dat het belangrijk is om zo veel mogelijk het bevalplan aan te houden.

Het is voor mij een vorm van regie, die ik de vorige keer heb gemist. Ik ben destijds overvallen door alles en ik weet dat ze ook toen gedaan hebben wat zij dachten dat goed was. Helaas heeft het voor mij niet geresulteerd in een goede ervaring. Ik prijs me gelukkig met de mensen die mij deze zwangerschap begeleid hebben en die zich er deze bevalling voor gaan inzetten om er voor mij te zijn. 

Als alles anders gaat en ik niet het gevoel heb dat ze hun best gedaan hebben om het te laten verlopen zoals ik dat graag wil, zou het wederom het vertrouwen (wat ik toch al niet heb) een deuk geven.

Ik vind het eng. De bevalling, een situatie waar je zo weinig invloed op hebt.

Het vertrouwen hebben dat zij doen wat goed voor mij én het kindje is.

Ik ben niet blanco meer, je kunt me ook weinig wijsmaken. Door de jaren heen ben ik gehard, heb ik geleerd dat opkomen voor mijn kind en mijzelf heel belangrijk is en ook de enige manier is om voor elkaar te krijgen wat in mijn ogen het beste is.

En zeker als het op mijn kind aan komt. Voor Jona heb ik het altijd zo goed mogelijk proberen te doen en toch zijn er dingen waar ik spijt van heb, last heb van datgene wat er is gebeurd en wat ik niet beter voor hem heb kunnen doen of organiseren.

Dat wil ik dit keer dus niet.

Dat sommige dingen die enkel in mijn belang zijn niet gebeuren zoals ik het wil, oké.

Kan een nare ervaring veroorzaken, maar de enige die daar last van heeft, ben ik zelf.

Maar als het op mijn kind aankomt is het ergste dat hij er last van heeft en ik daar een ontzettend vervelend gevoel aan over houd, namelijk een schuldgevoel.

En dat wil ik niet.

Ik vind dat ik met dit bevalplan heel wat noten op mijn zang heb, maar ik realiseer ook dat dit is wat ik moet doen om er zo voor te zorgen dat mijn wensen kenbaar zijn bij de mensen die er bij zullen zijn, zodat zij er daardoor voor mij kunnen zijn en kunnen handelen zoals ik graag wil dat ze handelen.

We gaan er met elkaar voor en ik ben blij dat ik in een 'gewoon' ziekenhuis kan bevallen, zonder te veel medische toeters en bellen, met mensen om me heen die ik ken en aan wie ik mijn vertrouwen voorzichtig durf te geven. 

Ik voel me er niet klaar voor, maar dat moment gaat ook nooit komen. Ik weet wel dat ik er alles aan heb gedaan om zo goed mogelijk voorbereid te zijn en dat is alles wat ik heb kunnen doen.

Het grote wachten is begonnen en we gaan ons door de laatste loodjes heen slepen.