Niemand heeft gezegd dat het krijgen van een kindje makkelijk zou zijn. Maar dit hadden we natuurlijk allemaal niet aan zien komen. En het ergste is nog: het is meestal niet eens Jona zelf die het leven zwaar maakt, maar het gedoe er omheen.
De dagen dat er van alles moet, er telefoontjes gepleegd moeten worden en er van me verwacht word dat ik op tijd bij afspraken ben, zijn de ergste. Verstand op nul en gaan. Die dagen zijn er echt veel te veel. Maar een andere optie is er ook niet.
Het gevecht ben ik aan gegaan.
Je zult nu denken: welk gevecht?
Nou, het gevecht om het beste te krijgen voor Jona. Want ja, dat is een gevecht. Strijd op strijd, teleurstelling op teleurstelling.
Maar de aanhouder wint.
Vechten kost energie. Ik word er moe van en voel me vaak machteloos, wat ten koste gaat van mijn humeur en ik me met regelmaat boos of verdrietig voel. Ik wil voor Jona een blije moeder zijn, hij verdient dat! Het is soms zoeken naar een balans. Hoe zorg ik er voor dat het voor Jona goed geregeld is en dat ik ook nog de energie overhoud om die gezellige moeder te zijn?
Dat is best lastig kan ik je vertellen.
Maar ik ben ook te eigenwijs om me op de kop te laten zitten. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar ik verwacht het hoogst haalbare van iedereen. Dat vraag ik van mezelf als het op Jona aan komt, dus ik verwacht dat van eigenlijk iedereen. En dat gebeurt lang niet altijd.
Je kunt zeggen: dat is niet realistisch om van anderen te verlangen. Ik zeg dan maar: als Jona prinses Amalia geweest was, dan had iedereen gerend voor hem en was geen brug te ver geweest. Dus is het dan niet realistisch om het hoogst haalbare te vragen?
Ik vind het realistisch om te gaan voor het hoogst haalbare. Dat doet ten slotte iedereen als het in het eigen belang is. Maar het betekend niet dat ik per definitie gelijk ontevreden ben als het een keer iets minder is dan het hoogst haalbare. Dan neem ik daar genoegen mee, maar niet voordat ik geprobeerd heb om het hoogst haalbare er uit te krijgen. Want waarom genoegen nemen met minder, als je weet dat er meer uit te halen valt?
Als ik meld dat een hulpvoorziening defect is en het gerepareerd moet worden en ik krijg vervolgens een brief dat er binnen 7 weken contact met me opgenomen wordt, weiger ik dat te accepteren. 7 weken? Denken ze dat we het voor de sier hier in huis hebben? Dat moet binnen een week geregeld zijn.
Of de invalidenparkeerkaart. Leek ook een gebed zonder einde.
‘Hij is nog geen 2 en ieder ander kind van zijn leeftijd kan ook nog geen 100 meter lopen.’
Ook een gevalletje 'de aanhouder wint'. Ik heb net zo lang geprobeerd, totdat er wel iemand was die de noodzaak er van in zag. En toen was het opeens binnen een week geregeld en had ik die invalidenparkeerkaart achter de voorruit van mijn bolide liggen. We waren wel een maand of wat verder, maar hee: dan heb je ook wat. Sinds eind januari hebben we 'm.
De aanhouder wint. Dat is gebleken.
Maar soms ervaar ik weerstand op deze manier van handelen, denken of doen.
De zorg. Het is een vak apart, kan ik zeggen met de ervaring die ik in deze sector heb opgedaan de afgelopen jaren.
Ik werk zelf in de kraamzorg en heb jaren geleden ook in de ouderenzorg gewerkt. Ik heb mensen gezien die hun werk met passie deden en ik heb mensen gezien die het werk met een hoop dingen deden, behalve passie.
Dat zegt niet dat ze slechte hulpverleners zijn, zeker niet, maar er ontbreekt iets aan de zorg die ze verlenen.
Als ik voor mezelf spreek weet ik dat ik mijn werk met passie doe. Ik zorg zó graag! De mensen die mij meegemaakt hebben kunnen daar over meepraten. Ik wil dat de gezinnen waar ik zorg verleen kunnen terugkijken op een goede week waarin ze alle zorg gehad hebben die nodig was. En die zorg is bij iedereen weer anders.
En natuurlijk heb je wel eens een week waarin dat beter lukt dan de andere week, want ik ook ik ben maar een mens.
Maar ten alle tijden weet ik dat ik mijn best gedaan heb, met liefde!
Overigens geen arrogantie, maar zelfkennis. Op dit gebied ben ik gewoon op mijn best. Ik kan ook een hele hoop andere gebieden noemen waar ik absoluut niet in uitblink, maar in ieder geval is zorgen een van mijn betere kanten.
Nu heb ik er zelf mee te maken. Hoewel, niet ik heb zorg nodig, maar Jona wel en daar heb ik dus ook mee te maken.
Het valt mij op dat er, als het over de zorg gaat, nogal een sfeertje hangt van: 'Je moet blij zijn dat je geholpen wordt'.
Ja, laten we met z'n allen vooral heel blij zijn dat het er is. Maar serieus. want wat hadden we zonder gemoeten? We moeten er dankbaar voor zijn, dat sowieso. Deze mensen redden levens, stippelen behandelmethodes uit die werken en daardoor ook levensreddend zijn. Maar dat sfeertje wat er rondom hangt is niet nodig.
Ik ga een voorbeeld geven van een situatie waar ik niet tevreden over was en waarvan een hoop mensen vonden dat ik daar wel tevreden mee moest zijn. Niet om me te verantwoorden, want als ik iets nodig vind voor Jona doe ik dat toch wel (ongeacht wat anderen daar van vinden), maar om uit te leggen wat voor sfeertje er dus hangt rondom de zorg.
Ik moest een afspraak maken voor Jona in het ziekenhuis. Ik had aangegeven bij de secretaresse dat de afspraak niet tussen 11 en 3 kon. Jona gaat om 12 uur naar bed, dit kan uitlopen tot half 1, maar later dan dat gewoon niet. En hij slaapt dan zeker wel 2 uur en vaak langer nog. *Gelukkig, want dat is wel eens anders geweest*
De secretaresse gaf aan dat met die wens geen rekening gehouden kon worden, omdat de afspraken gepland worden op tijden dat er plek is. En laat die plek nou net het punt zijn, zeker kort van te voren. Die is er dus bijna niet.
Ik gaf nogmaals aan dat het tussen 11 en 3 niet kan, omdat Jona dan gaat slapen en dat als ze het toch in die tijd plannen ik gewoon niet kom met Jona.
Een afspraak om 11 uur kan nog, dan zijn we rond half 1 thuis, dat is nog net oké voor Jona.
En 3 uur is echt op z’n vroegst, want dan moeten we om 2 uur van huis weg en dat betekend dat ik hem dus al eerder op bed moet leggen, om te zorgen dat hij lekker kan slapen én dat we om 3 uur in het ziekenhuis kunnen zijn. En dan moet ik nog haasten en ben ik hoogstwaarschijnlijk minimaal 5 minuten te laat.
Oké, dat was dat.
Vervolgens kreeg ik de afsprakenkaart over de post. Afspraak gepland om 14.45. Je zou denken: dat kwartiertje eerder, moet lukken.
Nou, dat lukt dus niet (zie bovenstaande uitleg) en ik was geïrriteerd.
Ik denk in mijn beleving al mee op het moment dat ik zeg dat het vanaf 3 uur kan. Want dan doe ik de moeite om hem eerder op bed te leggen, ik had ook gewoon kunnen zeggen: 'In de ochtend kan het en anders niet'. En toch hangt er zo'n sfeer als ik het er met mensen over heb dat het word gezien als ondankbaarheid en pure recalcitrantie. En die sfeer die daar omheen hangt snap ik niet helemaal. Ik denk ook dat er niet helemaal wordt begrepen wat het nou echt inhoudt om afhankelijk te zijn van de zorg in het ziekenhuis.
Wij hebben meer ziekenhuis vanbinnen gezien dan de gemiddelde burger, dus als er iemand weet hoe het daar werkt, zijn wij het wel. We zijn blij met de zorg die Jona krijgt, maar we hoeven echt niet overal 'ja' en 'amen' op te zeggen.
Als we het hebben over ambtenaars bij de gemeente, klinkt het in koor dat ze te traag werken en meer vakantie hebben dan dat ze werken, maar o wee als het gaat over de zorg. De werkdruk is te hoog, teams zijn zwaar onderbezet en ze worden onderbetaald.
Ongetwijfeld is dit het geval. Hoewel in het laatste punt wel verbetering zit, namelijk dat de zorg 8% loonsverhoging krijgen in 2 jaar.
Afijn, dat gezegd hebbende, het valt me gewoon op dat er zo opgekeken wordt naar de zorg. Is dat terecht?
Laat ik het allereerst op mijzelf betrekken. Als ik in een gezin start met werken, ga ik ervoor om hun wensen na te streven. Werkt de vader op dag 6 en 7 en wil de moeder graag dat ik er ben totdat vader weer thuis is? Dan houd ik daar rekening mee en probeer ik mijn uren zo te verdelen, dat er met deze wens rekening gehouden wordt. Kan niet altijd, zorgtechnisch gezien, maar ik doe mijn best. Stel dat het mij niet goed uitkomt, overleg ik met het gezin en kunnen we tot een compromis komen. Maar stel dat het voor hen niet anders kan, dan zorg ik dat ik mijn planning om gooi, want de cliënt gaat voor.
Als ik een nacht slecht geslapen heb, probeer ik te voorkomen dat het gezin daar iets van merkt. Is me ongetwijfeld niet altijd gelukt, maar ik heb m’n best gedaan.
Wat ik duidelijk wil maken: ik houd rekening met de mensen, maar de mensen hoeven geen rekening te houden met mij. Natuurlijk in zekere zin wel, want we zijn mensen en je gaat op een menselijke manier met elkaar om, maar zij hoeven er geen rekening mee te houden dat ik slecht geslapen heb.
Zij betalen ervoor, dus mogen ze dat verwachten. En dit geldt voor alles. Als ik een overkapping laat bouwen in mijn achtertuin, wil ik dat het goed gebeurd, want daar betaal ik voor.
Pas zei iemand: ‘wij in de zorg’ zijn er voor de patiënten en de patiënten niet voor ons.
En die slaat ‘m de spijker op z’n kop. Waarom moet ik rekening houden met de agenda van de arts en hoeft de arts geen rekening te houden met onze agenda? Is het omdat ze professor doctorandus voor hun naam hebben staan? Alsof Jona per gratie zorg krijgt. Alsof we de zorg kunnen krijgen, maar dan wel op hun voorwaarden.
Ik denk dat wij mensen te veel op kijken naar ‘het ziekenhuis’. Vaak durven we geen weerwoord te geven, 'omdat zij er voor geleerd hebben en ik niet'. Ik bedenk me altijd maar: deze mensen die professor doctorandus voor hun naam hebben staan, trekken net als ik ook gewoon iedere ochtend een schone onderbroek aan. Net als de bouwvakkers, de leraren, de ambtenaars en de vakkenvullers. Eindstand zijn we allemaal gewoon mensen.
Natuurlijk moeten we respect hebben en natuurlijk moeten we dankbaar zijn voor de diensten die verleend worden.
Maar dat moeten we evengoed zijn naar de mensen die onze post bezorgen of de mensen die om de week onze GFT-container legen.
De mensen die zeggen: 'Ik werk zelf in de zorg en heb soms niet eens tijd om naar de wc te gaan, omdat het te druk is', die ben ik heel dankbaar dat ze de zorg voor patiënten zo serieus nemen, dat ze niet eens meer naar de wc gaan.
Ja, ik maak er een beetje een grapje van, maar je weet: ik werk zelf ook in de zorg, dus ik vind dat ik zo'n grapje wel maken kan. Ik ken die dagen ook heus hoor, dat ik de benen onder m'n romp vandaan loop en aan het einde van de werkdag nog niet klaar bent en m'n blaas inmiddels van ellende uit elkaar klapt. Maar is de cliënt daar verantwoordelijk voor? Betekend het dat ik van de cliënten moet verwachten dat ze me daar extra dankbaar voor zijn en ook aan mij denken? Zo werkt het toch gewoon niet?
Dus in ons geval: ben ik verantwoordelijk voor die hoge werkdruk? Moet ik dan maar Jona's belang opzij zetten om het ziekenhuispersoneel het naar de zin te maken? Draaien we dan niet een beetje de rollen om?
En die werkdruk, is dat niet iets waar het personeel zelf iets aan moet doen, door het bij de werkgever of de vakbond aan te kaarten?
Noem me kritisch, want dat ben ik ook. Maar als ik het uiterste van mezelf vraag voor Jona, verwacht ik dat zeker van de mensen die er notabene voor betaald worden om hun uiterste best te doen.
Eén keer sprak ik een secretaresse die tegen mij zei: ‘Ja mevrouw, we hebben hier met allemaal zieke kindjes te maken die zorg nodig hebben.’
Mijn mond viel open. Alsof Jona er zelf voor gekozen heeft om ziek te zijn en per gratie behandeld mag worden. Sorry, maar zo werkt het niet. Ik snap dat je niet met iedereen z’n wensenlijst rekening kan houden, maar als ik vraag of de afspraak in de ochtend kan, dan zal dat heus ergens te realiseren zijn. Ik vraag niet of ze met naaldhakken de Mount Everest wil beklimmen.
Uiteindelijk kreeg ze het niet voor elkaar (of wilde ze het niet voor elkaar krijgen). Ik vroeg of ze me dan even door wilde verbinden met de arts zelf. Dat deed ze. Ik legde de situatie uit aan de arts en zij zegt zonder sputteren: ‘Voor Jona maken we een uitzondering, ik zorg dat er een afspraak in de ochtend wordt gemaakt’. Zo zie je maar, het valt of staat met de juiste mensen om je heen!
En in het geval van Jona, moet ik dan maar extreem dankbaar zijn dat ik om 13.30 met hem bij de kinderarts mag komen? Moet ik dan maar Jona’s belang opzij schuiven, hem totaal overstuur laten worden, zijn slaapje laten missen, omdat het de kinderarts goed uitkomt?
Nee toch?
Eindstand wordt de arts er voor betaald en mag ze ook gewoon na de diensttijd naar huis.
Ik niet hoor. Ik heb 24/7 en word er niet voor betaald. Geen probleem, doe het met liefde.
Maar dat betekend wel dat ik in het belang van Jona denk ik van het ziekenhuis verwacht dat zij rekening met ons houden. En het is niet zo dat ik het andersom helemaal niet doe hè, ik probeer ook mee te denken. En ik ben ook dankbaar voor goede zorg, dankbaar voor artsen die alles op alles zetten voor Jona. Ze verdienen een lintje.
Echt.
Maar als ik vind dat 14.45 niet uitkomt voor Jona, omdat ik hem dan alsnog wakker moet maken, dan komt dat niet uit en verlang ik dat ze meedenken, want nogmaals: ‘wij in de zorg’ zijn er voor de patiënten en de patiënten niet voor ons. Laten we dát wat meer vasthouden.
Want eindstand probeer ik gewoon ook maar te doen wat het beste is voor Jona. En dat moet ons aller streven zijn. Mijn streven én het streven van het zorgend personeel.
De zorg staat niet boven ons, maar naast ons. Dat moet het doel zijn. Met elkaar moeten we zorgen dat het werkt. Met elkaar moeten we er voor zorgen dat Jona zo optimaal is, als mogelijk is. En dat doe ik door er te zijn en mijn mannetje te staan in deze, soms harde, wereld.
Want er zijn een hoop mensen die opkomen voor de zorg, vakbonden, het personeel zelf, etc., maar wie zorgt er voor ons als ouders van een zorgenkindje? Wie zorgt er voor dat wij ons staande kunnen houden? Wie maakt ons wegwijs in het hele parcours wat we af moeten leggen?
Precies.
Ik doe ook maar wat. Vooral in het begin was het zoeken. Wat kan en wat kan niet? Ik heb me ook veel te vaak op de kop laten zitten. Nu weet ik hoe het wereldje werkt. Er kan een hele hoop als je maar je mond open trekt. En dat hoeft helemaal niet op een lelijke manier. Maar wel op een duidelijke manier. Want wie doet het anders?
Wie vertelt de mensen van de afsprakenlijn dan, dat Jona zijn slaapje 's middags echt nodig heeft? Hij zelf niet hoor. En dat zal hij ook nooit kunnen. Ik ben zijn ogen, oren, handen, voeten en nog veel meer. Jona is zo'n kindje dat het nodig heeft dat er iemand is die voor hem voelt, denkt en spreekt. Zelf kan hij niet zeggen dat hij wil slapen om 12 uur en niet meer onderzocht wil worden door iemand met een witte jas. Dus als ik niet voor hem opkom, dan doet helemaal niemand het.
Ik wil ook alleen maar het beste voor mijn kind. En ja, dan vind ik het vervelend dat er een afspraak ingepland wordt die voor Jona niet uit komt, terwijl ik het nog zo duidelijk heb aangegeven. Het kost mij weer tijd om daar achteraan te bellen. En dan kun je het muggenzifterig vinden dat ik voor dat kwartiertje de hele afspraak afzeg en verwacht dat er een nieuwe wordt gemaakt op een tijd dat het Jona en mij uitkomt, maar ik hoop dat je hetzelfde doet als het een volgende keer over jouw kind gaat.
Je kunt me in ieder geval niet verwijten dat ik niet het allerbeste doe voor Jona.
Mijn Jona. Mijn nummer 1. De reden dat ik iedere ochtend weer met een glimlach naar links kijk, waar dat ongeduldige jongetje me roept en het al weer veel te lang vindt duren voordat dat ik hem uit z'n bed kom halen.
Of nou ja, bijna iedere ochtend. Op het moment dat hij besluit dat half 4 ' s nachts de ochtend begonnen is ben ik natuurlijk niet blij en kijk ik ook zeker niet met een glimlach naar links.
Maar ik kan wel zeggen dat ik, door hem, mezelf dwing er wat van te maken iedere dag en me toch weer inzet voor de dingen die me veel energie kosten, maar die ik weiger te laten gebeuren, omdat het niet in Jona's belang is.
Want hij is het meer dan waard.
Reactie plaatsen
Reacties