Dromen

In de zwangerschap droomde ik over hoe de toekomst zou worden met onze zoon. Prachtige dromen.

Jona zou geboren worden. Ik zou hem het mooiste kind van de wereld vinden en iedereen zou hem lief vinden. Hij zou opgroeien met de vele neefjes en nichtjes van zijn leeftijd, waar we mee naar het zwembad zouden gaan op warme dagen en waar we mee zouden spelen in de sneeuw op koude dagen.

Hij zou naar school gaan, z’n eigen naam leren schrijven en mopperen op de rekensommen die hij niet snapt.

Hij zou rennen, voetballen en ravotten. Opgroeien tot grote, blonde en gezonde jongen. Puberen en puistjes krijgen, lekkere luchtjes dragen om in de smaak te vallen bij de meiden, afgezakte spijkerbroeken dragen en mot hebben met die leraar scheikunde.

Hij zou op z’n achterwiel fietsen door de straat en blikjes energy drinken met vrienden. Een ravage maken van z’n slaapkamer en vieze sokken naast de wasmand gooien in plaats van er in.

Hij zou gaan studeren en leren voor iets wat hij leuk vindt, verre reizen maken en stiekem daten met het buurmeisje. Op zichzelf willen wonen, roepen dat hij niet wil trouwen voor z’n 35e en dat uiteindelijk toch doen.

Hij zou gelukkig zijn met de mensen om hem heen en vader worden. Net zo trots op zijn kind zijn als wij op hem.

Wat zouden we trots zijn op de man die onze kleine jongen geworden is.

Afscheid nemen van al die dromen. Het breekt m’n hart.

Want zeg zelf, diep van binnen wensen we dit toch allemaal voor onze kinderen? En heel eerlijk, diep vanbinnen wensen we het voor onszelf ook.

En het staat hierboven zo mooi beschreven.

Maar het voornaamste vergeet ik nog, namelijk:

Noemen waar Jona zelf gelukkig van zou worden.

De dromen die ik voor hem heb, heeft hij zelf waarschijnlijk niet. Misschien droomt hij er wel van om voor altijd bij ons te blijven en voor altijd in onze armen te genieten van de liedjes die wij voor hem zingen.

En eerlijk: eigenlijk hoop ik alleen maar dat Jona gelukkig is. Of dat nou fietsend op z’n achterwiel is of in z’n stavoorziening.

Maar het afscheid nemen van dromen doet pijn en bij het zien van de situaties waar deze dromen wel uit komen, zal ook altijd pijn blijven doen.

Maar ik hoop dat wij altijd zullen mogen ervaren dat Jona gelukkig is met wie hij is en met wat hij kan.

Door alles heen heb ik ook mogen ervaren dat alles wat hier boven staat niet de definitie is van geluk. Het geluk vinden in de kleine dingen, in de dingen die anders zijn dan anders, maar er toch, ondanks dat ze anders zijn, gewoon mogen zijn.

En soms is het verdriet van de dromen, die ik had, er toch. En dat mag ook.

Maar ik wil nooit vergeten hoe blij Jona is. Hoe iedere ochtend de glimlach weer op dat prachtige gezichtje komt. Die stralende ogen. Dat rijtje met tanden, die hij bloot lacht. Die lange wimpers. Dat zachte huidje.

Ik wil nooit vergeten hoe zielsgelukkig hij is als ik voor hem zing. Die glunderende ogen. Zijn stem die mee probeert te zingen.

Een Godsgeschenk.

En ook al zie ik soms niet de bedoeling hiervan en wil ik uitgillen dat deze lijdensweg voor Jona niet eerlijk is, toch vertrouw ik er op dat God altijd doet wat goed is voor hem. Kinderen van Hem zullen strijd hebben in hun leven, ze zullen lijden en ze zullen verdriet hebben. Maar als die dag komt, dan zijn er nooit meer tranen en nooit meer pijn. Dan zullen zij zingen van Zijn goedheid. Voor altijd.

En dat is het allerbelangrijkste. Een leven vol lijden op deze aarde, maar een leven vol heerlijkheid in de hemel.

Is dat niet veel rijker dan een heerlijk leven?

Gebroken dromen, een gebroken hart, maar een God die voor ons zorgt en Zich over onze jongen ontfermt.

En ook al is het zwaar en vraag ik me soms af waarom Hij dit laat gebeuren:

Ik geloof in God, ook als Hij zwijgt.