Dankbaarheid

Positief blijven en een paar maanden op een bank zitten. Dat is het beste advies wat ik iedereen kan geven. Ook ik vind het niet meevallen hoor, nee, zeker niet. Ik ben gestopt met nieuwssites checken en vraag in plaats daarvan Sebas één keer per dag hoe het er voor staat in Nederland.

Ik steek niet mijn hoofd in het zand, ik kies er alleen voor om alles wat er gebeurt niet te dichtbij te laten komen. Ik moet me focussen op Jona en op onszelf. We moeten het nu met z’n drieën doen en dat moet voor ons alledrie leuk blijven. Jona vraag heel veel aandacht en dat kan ik hem geven, maar wel op voorwaarde dat ik goed in m’n vel zit. Op het moment dat ik me te veel focus op alles wat er gaande is in de wereld, ga ik me zorgen maken en kan ik niet mijn aandacht bij Jona houden.

Eigenlijk vond ik deze eerste week ons best goed af gaan. We hebben een taakverdeling en die werkt heel goed. En het scheelt dat wij (ik vooral) het gewend zijn om veel thuis te zijn. Voor ons zitten uitstapjes naar de speeltuin, het bos of het strand er sowieso al niet. De keren dat we samen écht even weg zijn geweest, sinds de komst van Jona, zijn op één hand te tellen. En dat geeft niets. We hebben het heel goed met elkaar en daarvoor hoeven we de deur niet perse uit. We gunnen elkaar alles en doen los van elkaar wel dingen die we leuk vinden. Zolang we elkaar daarin maar vrij laten geloof ik dat we het zo goed vol kunnen houden.

Deze tijd is voor ons natuurlijk ook anders dan anders, maar we zijn dus al gewend om ons thuis te vermaken en dat is nu niet anders.

Ik probeer dus alles wat er gebeurt niet te dichtbij te laten komen, zelfbescherming, en positief te blijven.

Ik ben me meer dan ooit bewust hoe dankbaar ik ben voor alles wat we hebben.

We hebben een huis, een thuis, een plek waar we veilig zijn, een plek waar we ons af kunnen zonderen van de rest van de wereld, een plek waar we ons kind kunnen beschermen tegen dit virus. En dat doen we ook. Op een dagelijks rondje wandelen na, komen we nergens. Meer dan dit kunnen we niet doen en nu moeten we het in Gods hand leggen. En daar kan ik mijn rust in vinden.

En die rust heb ik hard nodig om het in mijn bovenkamer allemaal op een rijtje te blijven houden. Ik wil me niet laten leiden door angst, want angst is al zo’n groot onderdeel van mijn leven. De angst om Jona te verliezen grijpt me meer dan eens naar de keel. Hij is zo kwetsbaar, zo afhankelijk.

Maar tegenover die angst staat dankbaarheid. Want Jona hoopt op 25 april twee jaar te worden. En waar het enerzijds voelt als tien jaar, ben ik me er anderzijds heel erg van bewust dat hij al twee jaar bij ons mag zijn.

Dat baby’tje waar ze van zeiden dat hij niet oud zou worden, wordt nu al bijna twee. Dat baby’tje waarvan we dachten nog voor zijn eerste jaar afscheid te moeten nemen, wordt bijna twee.

Dat baby’tje waarvan ze zeiden dat hij slechthorend was, dat baby’tje is nu een jongetje wat instemmend ‘aaah’ roept íedere keer dat ik hem vraag of mama een kusje mag.

Dat baby’tje is nu een jongetje wat op mijn arm op zijn manier mee ligt te zingen, als ik zing.

Dat jongetje is een peutertje geworden. Een peutertje met een eigen wil. Een peutertje, die de mooiste lach draagt die ik ooit heb gezien.

Dat baby’tje van bijna 4 kilo en 50 cm lengte, is nu een peutertje van ruim 11 kilo en is 80 cm lang. Hij wordt groot en zwaar, dat is moeilijk voor ons, omdat hij zwaarder is om te dragen, maar hoe blij mogen we zijn dat zijn groei doorgaat en niet stilstaat, zoals men wel had gedacht?

Dat baby’tje heeft iedereen verrast met de mooie ontwikkelingen die hij door heeft gemaakt. Hij heeft zich door iedere tegenslag heen gevochten en is het peutertje geworden, dat niemand anderhalf jaar geleden had gedacht dat hij zou worden.

Ik geniet iedere dag van het feit dat hij zo blij is om me te zien, elke dag opnieuw. Niemand geeft mij in de ochtend een grotere glimlach dan hij. Niemand heeft mij ook harder nodig, dan hij. We hebben elkaar nodig en we staan na bijna twee jaar vechten nog steeds overeind.

Meer rimpels, meer grijze haren, meer grijze kringen onder onze ogen, minder kleur in ons gezicht, maar meer liefde en vreugde in ons hart dan ooit te voren.

Ik ben dankbaar voor dit wonder wat ik iedere dag weer liefdevol in mijn armen mag nemen. Al bijna twee jaar lang 💛

Laten we, zeker in deze tijd, de vanzelfsprekendheden wat minder als vanzelfsprekend zien en God danken voor al dat moois dat Hij ons gegeven heeft en elke dag opnieuw geeft.